Jak wyjść z uzależnienia od lorafenu?

Benzodiazepiny w zależności od swojej budowy mogą łagodzić lęki, działać przeciwdrgawkowo lub nasennie. Działają one szybko i niwelują objawy oraz dolegliwości. Najczęściej są przepisywane w leczeniu zaburzeń nerwicowych, dysocjacyjnych, lękowych, ale także pacjentom, którzy mają napady paniki i fobie. Tego typu lekarstwa uspokajają i pozwalają na wdrożenie dodatkowych form leczenia – psychoterapii. Przy dłuższym stosowaniu benzodiazepin może dojść do uzależnienia. Niestety często tabletki zawierające benzodiazepiny są pozyskiwane z nielegalnych źródeł i przyjmowane bez konsultacji lekarskiej. Jednym z leków, który należy do tej grupy jest lorafen. 

Charakterystyka lorafenu 

Lorafen jest lekiem na receptę, wykazuje działanie przeciwlękowe, nasenne, przeciwdrgawkowe i rozluźniające napięcie mięśni szkieletowych. Jest on stosowany do leczenia zaburzeń snu i stanów lękowych. Lorafen występuje w postaci drażetek, substancją czynną jest lorazepam, może być w dwóch dawkach – 1 mg i 2,5 mg. Preparat jest wskazany do krótkotrwałego i doraźnego stosowania. Należy pamiętać, że wszelkiego rodzaju leki z grupy benzodiazepin należy stosować wyłącznie po konsultacji z lekarzem. Okres kuracji nie powinien przekraczać 4 tygodni. Po przyjęciu leku wchłaniany jest on w przewodzie pokarmowym, a maksymalne stężenie pojawia się po dwóch godzinach. 

Zalecana dzienna dawka dla dorosłego człowieka wynosi 10 mg, musi ona jednak być podzielona na kilka mniejszych. Co ważne, pacjenci, którzy przyjmują lorafen nie powinni prowadzić pojazdów mechanicznych w trakcie całej kuracji oraz kilka dni po jej zakończeniu. Lorafen nie powinien być stosowany u kobiet karmiących oraz w ciąży. Lek może dostać się do pokarmu. Inne przeciwwskazania do stosowania tego preparatu to: 

• miastenia
• porfiria
• niewydolność wątroby i nerek
• bezdech 
• niewydolność oddechowa
• jaskra 
• zatrucia alkoholowe 
• objawy depresyjne – benzodiazepiny nasilają tendencję samobójcze 
• spożywanie alkoholu – połączenie substancji czynnej i alkoholu skutkuje pojawieniem się nasilonych objawów i reakcji paradoksalnych. 

Najczęstszymi skutkami ubocznymi stosowania tej substancji są: dolegliwości żołądkowo – jelitowe, osłabienie mięśni, senność, bóle głowy, zawroty głowy, zaburzenia widzenia, dezorientacja, spadki ciśnienia. Dosyć często występują także reakcje paradoksalne, czyli stan po zażyciu benzodiazepin odwrotny do oczekiwanego. Osoba jest wtedy o wiele bardziej pobudzona, drażliwa, agresywna. Oprócz tego pojawia się niepamięć następcza. Dotyczy kilku godzin po przyjęciu leku, dlatego ważne jest, żeby przyjmować go przed samym snem i zapewnić sobie odpowiednią ilość odpoczynku. 

Przedawkowanie lorafenu może objawiać się: dezorientacją, śpiączką, utratą przytomności, zaburzeniami mówienia, silną sennością, a w najbardziej zaawansowanych przypadkach – śmiercią. Pierwszą rzeczą po przedawkowaniu powinno być usunięcie substancji z organizmu zanim dojdzie do wchłonięcia z przewodu pokarmowego do krwi. W takim przypadku robi się płukanie  żołądka, podaje się węgiel aktywny lub stosuje się tak zwaną odtrutkę na benzodiazepiny, czyli flumazenil. Benzodiazepiny są modulatorami receptorów GABA, oznacza to, że  występuje między nimi krzyżowa tolerancja – osoba uzależniona od jednej z nich zagrożona jest nawrotem w przypadku zażycia innej z nich. 

Uzależnienie od lorafenu 

Lorafen nie powinien być stosowany dłużej niż przez kilkanaście dni. Im dłuższy czas i większe dawki tym większe prawdopodobieństwo uzależnienia. Ze względu na to, że jest to preparat z grupy benzodiazepin, może pojawić się zarówno uzależnienie psychiczne jak i fizyczne. 

Uzależnienie fizyczne zmienia nastawienie i funkcjonowanie organizmu na daną substancję przez co brak jej zażycia prowadzi do dysfunkcji i pojawienia się objawów abstynencyjnych, takich jak: zaburzenia snu, brak apetytu, drgawki, omamy, halucynacje, pobudzenie, lęk. 

Uzależnienie psychiczne to nabyta, lecz bardzo silna potrzeba wykonania jakiejś konkretnej czynności – w tym przypadku przyjęcie lekarstwa. Jest to zależność psychiczna, podczas której uzależniona osoba nie jest w stanie bez pomocy przerwać zachowań kompulsywnych związanych ze zdobywaniem i konsumpcją. 

Uzależnienie od lorafenu to ogólne uzależnienie od benzodiazepin. U osób, u których ono występuje diagnozuje się lekomanię. Lekomania jest poważnym uzależnieniem od wszelkiego rodzaju leków. Jest równie niebezpieczna co alkoholizm czy narkomania. Dotyczy lekarstw dostępnych bez recepty, ale również tych, które wymagają przepisania przez lekarza. Najczęściej występuje uzależnienie od leków przeciwbólowych i przeciwzapalnych, a także uzależnienie od leków nasennych, uspokajających, euforyzujących. Leczenie lekomanii jest trudnym i długotrwałym procesem. Skuteczna terapia powinna odbywać się w ośrodku leczenia uzależnień i obejmować detoksykację oraz psychoterapię. Początek leczenia może być ciężki, mogą pojawić się różne objawy odstawienia. Trafiając do ośrodka zostaje przeprowadzone odtrucie organizmu, które polega na stopniowym ograniczaniu dawki leku uzależniającego. Cały proces powinien odbywać się pod nadzorem specjalisty.